Cały czas pracujemy nad wprowadzaniem księgozbioru.
Może się więc zdarzyć, że dana książka jest do wypożyczenia,
a nie widnieje w katalogu ON-LINE.
Sylwetka Patrona Józefa Bohdana Zaleskiego
Życiorys
Józef Bohdan Zaleski urodził się w wielodzietnej, niezamożnej rodzinie szlacheckiej posługującej się herbem Prawdzic jako najmłodszy z trzynaściorga rodzeństwa. Uczył się u Bazylianów w Humaniu, gdzie poznał Seweryna Goszczyńskiego i Michała Grabowskiego. W 1820 r. wyjechał do Warszawy, tam zaangażował się w działalność różnych organizacji patriotycznych. Związany ze sprzysiężeniem Piotra Wysockiego. Pracował w tym czasie jako guwerner na prowincji. Podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa.
W powstaniu listopadowym walczył m.in. pod Sochaczewem i Grochowem, za co otrzymał Krzyż Virtuti Militari. Poseł z powiatu taraszczańskiego województwa kijowskiego na sejm powstańczy. Był sekretarzem prezydenta Warszawy. W tym czasie redagował pismo „Nowa Polska”. Po klęsce powstania, wraz z korpusem generała Ramorino, przedostał się do Prus i stamtąd udał się do Lwowa, a w końcu – do Paryża. W Paryżu brał czynny udział w życiu emigracyjnym, wstępując do Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i zakładając Zgromadzenie księży zmartwychwstańcow. Nie dał się nakłonić do modnego wówczas towianizmu. W 1846 r. ożenił się z Zofią Rosengardtówną, uczennicą Chopina. Od 1853 r. był członkiem Rady Szkoły Narodowej Polskiej w Battigniolles. Z jego pomocy skorzystał w Paryżu młody Władysław Bełza. Pod koniec życia Zaleski przeprowadził się do swojej córki, do Villepreux, gdzie ostatecznie stracił wzrok. Tam również zakończył życie. Pochowany został na Cmentarzu Montmartre w Paryżu. Na terenie krakowskich Plant u zbiegu ulic Basztowej i Sławkowskiej, w ogrodzie plantowym „Przy Barbakanie”, znajduje się malowniczo usytuowany nad stawem pomnik poświęcony jego pamięci, zwany „Grupą Bojana”. Początkowo monument stał obok Teatru Słowackiego.
Grupę Bojana ufundował niedługo po śmierci poety Władysław Wołodkowicz, dobrodziej krakowskich teatrów, a jego autorem był znakomity rzeźbiarz Pius Weloński. Pomnik przedstawia grupę figuralną, składającą się z postaci ślepego harfiarza i podtrzymującego go chłopca-przewodnika. Całość umieszczona została na masywnym, wielobocznym cokole otoczonym kwietnikiem. Napis znajdujący się na postumencie głosi: Pamięci Bohdana Zaleskiego – 1886.
Twórczość
Zaleski był jednym z pierwszych polskich poetów romantycznych. Debiutował poematem Duma o Wacławie w 1819 r. Styl jego poezji Maurycy Mochnacki określał mianem „brylantowego”. W późniejszych lirykach prezentował się jako wcielenie ruskiego wieszcza Bojana, znanego ze staroruskiego poematu „Słowo o wyprawie Igora”. W ujęciu Zaleskiego „wieszczenie” polegało na proklamowaniu idei panslawizmu w oparciu o federacyjną strukturę I Rzeczypospolitej oraz Kościoła katolickiego. Jego wiersze były pisane rzadko spotykanym w poezji polskiej tzw. sylabotonikiem melicznym, charakteryzującym się bardzo regularnym uporządkowaniem sylab akcentowanych i niezwykłą melodyką wiersza. Z tego powodu wiele jego utworów stało się bardzo popularnymi i uzyskało oprawę muzyczną, również ze strony wybitnych ówczesnych kompozytorów, m.in. Chopina. Z uznaniem wyrażał się o nim Adam Mickiewicz, dedykując Zaleskiemu wiersz „Do B... Z.”. Przez współczesnych mu był uznawany za „patriarchę poezji polskiej”. Twórczość Zaleskiego, oprócz charakterystycznych dla romantyzmu motywów „wieszcza”, profetyzmu oraz tematyki ludowej, wprowadziła oryginalny ton poezji parakletejskiej. W jego utworach można wyróżnić słowa-klucze, takie jak: „słowik”, „rusałka”, czy „step”.
Józef Bohdan Zaleski i jego pobyt w Leszczynku
W 1822 roku pułkownik Górski, właściciel folwarku w Leszczynku, zatrudnił dla swojej córki Laury nauczyciela domowego w osobie Józefa Bohdana Zaleskiego – początkującego wówczas poetę nazywanego „Ukraińskim słowikiem”. Zaleski w Leszczynku przebywał do połowy 1824 roku. Do pobytu poety w domu Franciszka Górskiego nawiązują utwory „Fantazja do P.R.” oraz „Śpiew Poety”. W czasach Królestwa Polskiego dwór w Leszczynku stał się jednym z lokalnych ośrodków życia towarzyskiego.
